Op 'de fontein' in Bosch en Duin bieden we een Moodcamp aan. Een behandeling voor gedragsactivatie bij depressie. Christina is verpleegkundige en werkt bij de Moodcamp. In deze blog vertelt ze over wat haar werk zo mooi maakt.
Het is zaterdag. De afgelopen twee weekenden heb ik gewerkt, maar dit weekend ben ik vrij. Door drukte van gezin, studie en werk is vrije tijd schaars en juist daarom heb ik besloten deze zaterdag even niets te doen aan studie en werk, maar mij op ons gezin te richten. Totdat ik een berichtje krijg van een collega.
De deelnemers van de Moodcamp die vandaag hun laatste dag hebben, hebben als dank een lied gemaakt en een opname zit in mijn mailbox. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt en al prutsend met beveiligingcodes en wachtwoorden, denk ik aan de groep. Mensen die beschadigd zijn door het leven, zijn vastgelopen in verwachtingen of door verandering van levensfase de zin van het leven kwijt zijn geraakt.
De dag van opname waren ze allemaal wat afwachtend, aftastend wie hun groepsgenoten waren. Al snel bleek dat twee deelnemers een liefde voor muziek hadden. Tijdens de behandeling dachten ze na over activiteiten die hen eerder plezier gaven. En dus gingen ze weer aan de slag met muziek, gestimuleerd door elkaar. Toen ze eenmaal de smaak te pakken hadden, schreven ze met de andere deelnemers een lied over de Moodcamp en dat lied hoorde ik die zaterdagochtend.
Al snel voelde ik mijn ogen nat worden, met ondertussen een grote grijns op mijn gezicht. Op mijn scherm zag ik alle zeven deelnemers meedoen. Met elkaar hebben ze dit neergezet, terwijl ze twee weken terug allemaal vertelden hoe ze zoveel moeite hadden om dingen te ondernemen. En nu dan dit lied waaruit, ondanks dat ze keihard gewerkt hebben en het niet altijd makkelijk was, zo de dankbaarheid blijkt. Het meest raakte mij de hoop die er in doorklinkt en van het filmpje afstraalt. Wij laten hen weer gaan. Maar zij leven verder, altijd verder.
Ik deel graag de tekst van dit lied met jullie:
Waarom nu om half 8?
Ik geniet zo van de nacht.
Je haalt me uit mijn diepe slaap
om te sporten terwijl ik gaap.
Even douchen, maar we komen er zo aan (helder)
En ja wat dan?
Even rekken en strekken.
Ik voel het zweet al op mijn rug,
wil naar bed maar kan niet terug.
Span mijn spieren dan even aan.
Als een ‘god’, loop ik vooraan.
Ga steeds sneller en voel dat ik het kan,
dat ik het kan.
Nog even rekken en strekken.
Met veel liefde in het hart,
worden wij dan aangepakt.
En als het dan toch nog niet gaat
wordt er op ons ingepraat.
En maar verder met de horde van de dag
maar met een lach.
We gaan het redden, we gaan het redden.
Met veel dank aan Eleos,
komen wij nu weer wat los.
En we kunnen er tegen aan.
Al voel ik soms toch een traan.
In gedachten zijn wij hier bij elkaar
en dat is raar.
We leven verder, altijd verder.
We leven verder, altijd verder.
(Op de melodie van ‘The sound of silence’ van Simon & Garfunkel)
Laat een reactie achter
Wil je graag reageren op dit verhaal. Heb jij er iets aan gehad? Of wil je gewoon iets met ons delen? Laat dan een reactie achter.