Van begeleid naar zelfstandig wonen; Een weg met diepe dalen, wonderen en hoogtepunten

Hoe het begon

André kwam in 2015 bij Siloam terecht. Het was voor hem de eerste stap naar zelfstandigheid. Overdag werkte hij op de boomkwekerij en na werktijd at hij samen met medebewoners. ’s Avonds was er tijd voor een gezellige kop koffie of een activiteit, zoals een Bijbeluur.

Bij Siloam ontmoette André Margreet. Zij woonde sinds 2011 bij Siloam. Margreet is via veel omzwervingen in Ede terecht gekomen. Na eerst zelfstandig gewoond te hebben, was beschermd wonen nodig. 10 jaar lang volgde Margreet therapieën, van 1 keer in de week een gesprek tot 5 dagen in de week groepstherapie. Ook waren er tussendoor, voor korte of langere tijd, opnames nodig. In al die jaren werd therapie een dagtaak. In die moeilijke tijd verwondde Margreet zichzelf (automutileren) regelmatig. ‘’De hulpverleners spraken mijn taal niet’’, aldus Margreet.

Alle hulpverleners begonnen er bij de intake al over dat zelfbeschadigend gedrag niet werd getolereerd. Hier ging bij Margreet gelijk ‘de deur dicht’. Het automutileren was nog het enige waar zij enigszins controle over had, hier mocht niemand aankomen. Na 10 jaar was er een therapeut die hier niet gelijk ‘bovenop sprong’, maar dit pas na een half jaar ter sprake bracht. Inmiddels was er een vertrouwensband ontstaan en kon Margreet dingen van een andere kant gaan zien. Van diezelfde therapeut kreeg Margreet een touwtje. De therapeut had zelf ook zo’n touwtje en legde dat op haar bureau. Zo hadden ze altijd een linkje met elkaar. Dit bracht Margreet op een idee. Ze vroeg aan de mensen in haar omgeving om allemaal een lapje voor haar te maken. Van al die lapjes samen maakte ze een prachtige deken, te zien op de foto.

Reddende engel

Margreet is van kleins af aan al zorgend en droomde van een gezin. Ze zei altijd: ‘’Als er iemand voor mij gaat, dan kan ik misschien stoppen met automutileren’’. Door André is ze er mee gestopt. ‘’Hij is mijn reddende engel!’’ Margreet heeft nu wat ze altijd al graag wilde: huisje, boompje, beestje. Afgelopen november werden André en Margreet de trotse ouders van een dochter. ‘’Ik heb nooit met plezier mijn spullen gepakt om naar Siloam te gaan, maar ik ben zo dankbaar dat God mij op dit pad heeft gebracht, anders was ik echt nooit zover gekomen’’, aldus Margreet.

Terugblik op de tijd bij Siloam

Terugkijkend hebben André en Margreet de periode bij Siloam als een goede, maar ook als een lastige en moeizame tijd ervaren. André: ‘’Ik teerde op de gezellige momenten met begeleiding en bewoners’’. Margreet vertelt dat ze bij Siloam ‘behoorlijk uit het lood’ binnenkwam: ‘’Ik voelde me onrustig en alles was moeilijk en zwaar. Ik heb nooit met plezier mijn tas gepakt om naar Ede te gaan, maar ben God dankbaar voor Zijn leiding. Het was een moeizame, zware en lastige periode. Ik ben dankbaar voor de liefde, steun en het aanhoudende geduld van de begeleiding maar ook van mijn netwerk!’’ André en Margreet namen beiden ook mooie dingen mee uit die tijd. André: ‘’De periode bij Siloam heeft me geleerd beter te plannen, om anders om te gaan met mensen en ik ben zelfstandiger geworden in het uitvoeren van taken. Ik heb ook geleerd om meer rekening te houden met anderen.’’ Margreet: ‘’Ik heb meegenomen dat er na regen weer zonneschijn komt. Na donker weer langzaam licht, met af en toe wat donkere wolken, maar lang niet meer zoveel en zo donker als toen. Ik heb geleerd om dichter bij mezelf te blijven. Ik ben meer gaan nadenken over wat ik zelf wil en kan. Ik heb geleerd om mijn grenzen aan te geven. Ik hoef niet altijd voor anderen te zorgen! Daarnaast heb ik geleerd om op een creatieve manier oplossingen te zoeken voor lastige momenten.’’

Van begeleid naar zelfstandig wonen

Samenwonen met mensen die je niet zelf hebt uitgekozen, is soms best een uitdaging. Margreet is erg perfectionistisch. Op een gegeven moment liep ze er tegenaan dat samenleven met huisgenoten best lastig is. Op dat moment werd wonen met een arrangement geïntroduceerd via de gemeente. Dit betekende zelfstandig wonen maar je kon wel 24/7 terugvallen op de zorg van Eleos. Margreet was ingeschreven bij de gemeente maar had hier nog nooit wat mee gedaan. Om gewoon eens te kijken hoe dat werkte reageerde ze op een appartement. Het termijn sloot met een half uur en toen.. stond ze als eerste! Dus de woning was voor haar, dat is de woning waar ze nu samen in wonen. André en Margreet krijgen nu nog wekelijks begeleiding thuis. Eerst vanuit hun oude woonvorm Siloam, maar tegenwoordig krijgen ze Specialistische Begeleiding Thuis (SBT) vanuit Eleos. Samen met een begeleider pakken ze huishoudelijke dingen op en voeren ze (intussen) gesprekken.

Psychische klachten en geloof

Psychische klachten hebben invloed op allerlei terreinen, ook op het geloofsleven.  Het geloof is moeizaam geweest in de donkere periode in het leven van Margreet. Naar de kerk gaan was lastig, maar het lijntje vanuit God bleef. Margreet: ‘’Er zijn gebeden verhoord. Dit kon niet op eigen kracht. Daardoor gaat het nu ook zoveel beter’’. André kent een wat stabieler geloofsleven. Hij heeft echt Gods hulp ervaren in moeilijke tijden. André en Margreet luisteren vaak samen naar muziek. Psalm 116 is een psalm die op de een of andere manier telkens weer terugkomt. De dichter is een gelovige Israëliet, die door een diepe crisis is heengegaan. Midden in de crisis heeft hij het uitgeschreeuwd naar God en God heeft hem verhoord. Ook hun trouwdienst maakte diepe indruk. Psalm 46:2 is hun trouwtekst: ‘God is ons een toevlucht en kracht. Hij is in hoge mate een hulp gebleken in benauwdheden’. Op het orgel in hun woonkamer prijkt het muziekboek ‘Toekomst vol van hoop’. En het ís goed gekomen. De komst van hun prachtige dochter benadrukt dit nog extra.

Er is hoop!

Het is hoopvol om te zien hoe zelfstandig mensen weer kunnen wonen na een poos begeleid gewoond te hebben. Aan de mensen die nog middenin een soortgelijk proces zitten, geven André en Margreet mee om open en eerlijk in gesprek te blijven. ‘Er is Iemand die om je geeft. Er is hoop, houd moed!’’.