In mijn werk en priveleven heb ik inmiddels veel mensen mogen spreken en begeleiden die zich hebben uitgestrekt naar bevrijdingspastoraat of gebedsgenezing. Velen van hen met oprechte honger naar vrijheid, rust, en innerlijke genezing.
En ja, er zijn prachtige dingen gebeurd. Sommige mensen hebben ervaren dat ketens zijn gebroken, angsten zijn weggenomen, stemmen verstomd, bitterheid losgelaten. Ik geloof met heel mijn hart dat God bevrijdt.
“Als de Zoon u vrijgemaakt heeft, zult u werkelijk vrij zijn.”
(Johannes 8:36)
Die tekst is voor velen een belofte en een anker geweest
En terecht. God kan in één moment iets doen wat mensenhanden nooit kunnen. Maar die vrijheid, dat wonder, kent ook een spannin Ik heb gezien — en ook zelf ervaren — dat bevrijding niet altijd blijvend voelt. Of dat er een paar weken of maanden na een krachtige doorbraak toch weer een terugval komt. Dat is verwarrend. Hoe kan dat, als ik toen écht iets heb ontvangen? Was het dan niet echt? Of ligt het dan aan mij? Ik werk veelal met mensen met trauma, diepe wonden of een lange geschiedenis van psychisch lijden. Bij hen zie ik dit patroon: ze gaan serieus aan de slag met bevrijdingspastoraat, bezoeken genezingsdiensten en ervaren verlichting en soms diepe vreugde.
Maar dan komt het leven weer. De triggers. Het lijf dat niet ‘meewerkt’. De oude pijn die zich toch weer aandient. En in plaats van hoop komt teleurstelling, schaamte, twijfel.
Sommigen zeggen dat ze compleet bevrijd zijn – en dan dank ik met hen de Heer! Maar het meerderdeel worstelt daarna opnieuw. En dan begint vaak een pijnlijk proces:
Ze voelen zich falen. Denken dat hun geloof niet sterk genoeg is. Gaan nóg harder hun best doen. Nóg meer cursussen. Nóg meer bevrijdingsdiensten. Tot ze letterlijk uitgeput zijn. Bekaf.
En de meest pijnlijke observatie is misschien wel deze
Wanneer de volledige genezing uitblijft, vallen mensen soms buiten de boot. In sommige kringen is alleen ruimte voor “100% bevrijding”, en wie daar (nog) niet is, lijkt geestelijk ‘minder’. En dus zwijgt men. Schaamte, schuld en vermoeidheid nemen het over.Ik weet nog goed dat iemand uit de psychiatrie ooit tegen mij zei: “In de GGZ heb ik een stoornis, bij christenen ben ik demonisch belast., waar ben ik nog veilig?”
Die zin is me altijd bijgebleven. Want het raakt aan iets belangrijks: Hoe kijken wij naar gebrokenheid? Maken we ruimte voor het proces van herstel, of drukken we elkaar in het keurslijf van stempels of directe genezing? Ik ben zó dankbaar dat ik op mijn werk in de GGZ mag bijdragen aan iets anders: herstel. Niet als tegenovergestelde van genezing, maar als een ander pad. Een pad waarin je leert omgaan met wat is. Waarin je niet hoeft te ontkennen dat het moeilijk is, en dat genezing soms uitblijft — misschien wel tot aan de andere kant van dit leven.
“Wij weten dat de hele schepping tot nu toe zucht en in barensnood verkeert. En niet alleen zij, maar ook wij zelf… wij zuchten in onszelf en verlangen naar het moment dat we volledig verlost zullen worden.”
(Romeinen 8:22-23)
Deze wereld is gebroken. En zolang we hier leven, zullen we te maken hebben met lijden. Maar juist daarin mogen we leren wat het is om vol te houden. Om te (ver)dragen, in plaats van alleen te willen oplossen.
“Maar wie volhardt tot het einde, die zal behouden worden.”
(Mattheüs 24:13)
In de herstelgroepen waarmee ik werk, hanteren we een ander uitgangspunt dan “volledige genezing”
We richten ons op herstel: Het leren omgaan met pijn en beperking. Het ontdekken van kracht, zelfs in zwakte. Het bouwen aan veilige relaties, eerlijke communicatie, en ruimte voor ieders tempo. Een herstelgroep is een plek waar je gezien mag worden zoals je bent. Waar niet je genezing centraal staat, maar jij — in heel je verhaal, je strijd, je hoop, je vragen. Herstellen betekent niet dat je terug moet naar “hoe het ooit was”, maar dat je leert omgaan met wat nu is. Daarin zit zoveel genade. En heel eerlijk? Soms voelt dat als een stukje hemel op aarde. Liefde. Aanvaarding. Geduld. Vertraging. Dát zijn tekenen van het Koninkrijk.
“Draag elkaars lasten, en vervul zo de wet van Christus.”
(Galaten 6:2)
Tot slot:
Is bevrijdingspastoraat of het bidden om genezing verkeerd? Nee. Zeker niet.
Maar zonder goede wijze zorg en liefdevolle begeleiding, kan het zelfs meer schade aanrichten. Niet omdat God niet werkt, maar omdat wij mensen soms te snel, te hard, of te eenzijdig willen genezen — zonder de gebrokenheid van het leven echt onder ogen te zien. We mogen ons uitstrekken naar het wonder, maar ook leren wandelen in het dagelijkse herstel. En soms is dat het grootste wonder van allemaal.
Wil je meer weten over herstelgroepen of een keer een aansluiten bij een groep? In mijn regio zijn net 2 groepen gestart maar we hopen aankomende tijd nog meer groepen te starten in Drachten, Urk, Kampen en Zwolle. Meer info via de link of mail naar herstel@eleos.nl
Sarianne van Dalen – regio coördinator ervaringsdeskundigheid Noord Eleos, auteur, spreker & kloostercoach
Laat een reactie achter
Wil je graag reageren op dit verhaal. Heb jij er iets aan gehad? Of wil je gewoon iets met ons delen? Laat dan een reactie achter.