Als ik terugkijk naar mijn tijd in de intensief klinische schematherapiegroep (IKG) en beschrijf wat ik daar heb gedaan dat is dat ik kort samenvat een opleiding tot doe-het-zelver heb gevolgd. Ik kwam binnen als een ‘krakkemikkig hutje’ dat met stutpalen overeind werd gehouden. Die stutpalen bleken coping mechanismen, zoals niet stilstaan bij hoe ik me eigenlijk voel, veel vluchten in het kijken van series en mezelf verstoppen voor de buitenwereld.
In de therapie mocht ik leren dat ik die stutpalen wel nodig had maar niet meer helpend waren en dat instorten nodig is om weer op te kunnen bouwen. Ik hoefde niet meer met man en macht te proberen mijn hoofd omhoog te houden. Ik mocht huilen en mijn hoofd neerleggen. De dikke muur die ik om me heen had staan werd van buitenaf en van binnenuit stukje bij beetje afgebroken. Ik kreeg gereedschappen aangeboden en tips hoe die te gebruiken. En daarmee ging ik aan de slag gegaan. Gereedschappen zoals uitspreken wat je al jaren verstopt houdt, aangaan in plaats van vermijden of dingen relativeren. Veel moet je zelf doen maar je hoeft het niet altijd alleen te doen. Soms wordt er een plank vastgehouden maar je moet zelf de spijker erin slaan. Je wordt uitgedaagd om iets te vertellen maar je moet het zelf zeggen. Niet altijd sla je raak, af en toe sla je ook keihard op je vingers of laat je je hamer op je tenen vallen. Ook dat mag en daar mag je dan samen ook even flink van balen of om huilen.
Ik had gehoopt als volleerd aannemer naar buiten te lopen na 6 maanden maar in een opleiding tot doe-het-zelver word je geen volleerd aannemer. Deze zoektocht is juist heel mooi in de groep. Ik heb er een paar jaar over gedaan voor ik in groepstherapie wilde. Er zou toch niemand zijn die mij precies zou begrijpen en ik zou me alleen maar bezighouden met de ander en dacht dat ik helemaal niet geholpen kon worden als al die andere mensen er zouden zijn. Daar ben ik van terug gekomen. Inderdaad is er niemand die precies dezelfde ingewikkeldheden heeft als ik maar er is wel herkenning en daardoor steun.
Er zijn anderen die ook veel moeite hebben moeten doen om een plankje op te hangen of een lekkend afdakje te repareren. Zij ontdekten dat ze een ander soort schroeven moesten gebruiken en konden mij laten zien hoe zij dat deden waardoor het mij ook lukte om dat plankje op te hangen. Omdat er herkenning is kunnen we elkaar helpen. Samen een overwinning vieren of iets slopen omdat het niet lukt is veel fijner dan dat alleen te doen. Als het dan niet in een keer lukt krijg je de kans om het gewoon nog een keer te proberen of nog een keer en als het nodig is zelfs nog een keer.
Doordat groepsgenoten zien dat ik ergens meezit heb ik de veiligheid gevoeld meer voor mijzelf te gaan staan. Daarin is het juist heel mooi dat we hier de hele week zijn. Het lukt niet om de hele week alleen de buitenkant te laten zien. Als je de hele dag samen zit komen anderen ook binnen in je huisje kijken en zien wat daar nog moet gebeuren. Een deel van de behandeling vindt plaats in de sessies die we volgen maar een groot deel gebeurt buiten de sessies om hoe we elkaar erbij stilzetten als ik bijvoorbeeld weer eens veel te veel in mijn eentje aan het stoeien ben met wat er gebeurt of hoe ik erop gewezen word dat ik weer dwangmatig bezig ben. Dit wordt minder door anderen maar ook door mezelf opgemerkt als ik hier alleen overdag zou zijn.
Soms vind ik mijn groepsgenoten echt super irritant en het kan flink botsen. Hierdoor ontstaat juist verbinding. Natuurlijk zijn we niet alleen serieus, we spelen ook bloedfanatiek spelletjes, gaan pingpongen, samen koken of gewoon samen hangen op de bank. Dit is heel anders dan hoe ik er maanden geleden in stond. Dat ik me zo zou kunnen verbinden met mensen, zoals ik hier heb gedaan, had ik niet verwacht. Het mooiste wat ik hier heb geleerd is dat wie ik ben genoeg is. Als een ander er moeite mee heeft dat ik een krakkemikkig hutje ben is dat niet mijn probleem. Als ik mijn hutje altijd omhoog hou maar daardoor niet mezelf ben, kan ik ook niet echt contact maken. Want ik ben dan niet echt. Wie ik ben is genoeg en dat is belangrijk, want ik ben belangrijk.
Saskia
Wat een mooi verhaal, dankjewel!!
Ik ga ervan onthouden dat de ander het maar gewoon met mijn krakkemikkige hutje moet doen en dat dat hutje goed genoeg is.
Prima omschreven. Op de therapie ben je misschien niet iemand tegen gekomen met dezelfde problematiek maar ik worstel met dezelfde dingen. De angst (om jezelf te zijn) blokkeert en zorgt ervoor dat je niet in je kracht staat en weg ben bij je gevoel en dus voornamelijk in je hoofd leeft. En daardoor kan je je ook niet met anderen verbinden. Wel veilig maar tegen een hele hoge prijs. Toch hoop ik het eens onder de knie te hebben. Succes met jouw proces.