‘Tuut tuut tuut!’ Keihard gaat het alarm op mijn telefoon af. Half versuft druk ik op de snooze knop. Ik zie de tijd nog net op 7.01 springen. ‘Pff, nog even blijven liggen hoor’, denk ik. ‘Ik ben zo moe. Moedeloos ook. Wat heeft het allemaal voor zin? Waarom zou ik eigenlijk uit m’n bed komen? Er is toch niemand die me nodig heeft. Wie mist mij nou?
Ja, ik moet nog wel van alles doen. Het huishouden, de was, boodschappen. En ik moet eigenlijk ook nog over m’n verzekering bellen. Pff, ik zie dat echt niet allemaal zitten hoor. Het kan morgen ook nog, dus ik blijf vandaag maar lekker liggen. Hoewel, dat kan eigenlijk ook niet. Ik heb een afspraak met de buurvrouw: om half acht moeten de gordijnen open zijn, anders belt ze m’n ouders. Misschien moet ik er dan toch maar uit gaan. Maar ik ben zo moe…
‘Tuut tuut tuut!’ Opnieuw gaat de wekker. 7.09 uur. Nog even snoozen hoor. Maar niet lang meer, want ik moet echt om half acht de gordijnen open hebben. Ik heb echt geen zin, maar het moet. Hoe zeiden ze dat ook alweer tijdens de Moodcamp? ‘Don’t follow your mood, follow a plan’. En: ‘Hoe weinig zin je ook hebt, het is technisch gewoon mogelijk om op te staan’. Dat is een waarheid als een koe. Maar voor een gevoelsmens als ik valt het niet mee om je gevoel te negeren.
‘Tuut tuut tuut!’ Weer gaat de wekker, nu is het al 7.18. Oké, ik moet nu echt opschieten, anders heb ik zo echt de buurvrouw aan de bel, dat kan ik niet maken. Ze is aardig en meelevend en ze wil me graag helpen, maar ze laat niet met zich dollen. We hebben tijdens de Moodcamp een contract gemaakt met duidelijke afspraken. En dat contract is voor ons allebei niet vrijblijvend. Dus ik heb geen keus. Opstaan, opfrissen, aankleden en open die gordijnen! Ik kijk op mijn horloge. Het is drie minuten na half acht. Oei, dat is wel echt op het randje.
Later die dag kom ik terug van de supermarkt. Ik kwam daar m’n tante tegen en heb even gezellig met haar gekletst. Dat vond ik fijn, het is ook echt een super aardige tante, ze neemt echt even de tijd voor je. En ik moet zo naar Eshter, die belde of ik wilde helpen met het organiseren van een actiemarkt voor het nieuwe schoolplein voor de school van haar dochtertje. Dat soort dingen vind ik ook echt leuk om te doen. Gewoon, samen dingen doen. Ergens bij horen. Dat mis is zo vaak.
Die positieve contacten vind ik zo fijn, ik knap er echt van op. Die negatieve gedachten van vanochtend zijn weg. Ik besef me weer even hoe blij ik ben dat ik de Moodcamp heb gevolgd. Zeker om dat contract met de buurvrouw. Daar heb ik echt baat bij, ook al voelt dat ’s morgens helemaal niet zo.
‘Don’t follow your mood, follow a plan’. Die houd ik er zeker in. Anders had ik nooit zo’n fijne dag gehad.
Deze blog is geschreven door een deelnemer aan de Moodcamp in behandelcentrum ‘de fontein’.
Laat een reactie achter
Wil je graag reageren op dit verhaal. Heb jij er iets aan gehad? Of wil je gewoon iets met ons delen? Laat dan een reactie achter.