Christina is verpleegkundige mentor bij behandelcentrum de fontein. In deze blog vertelt ze over haar werk en dagelijks leven: "Met mijn drie jongens zit ik aan tafel. Tussen de middag hebben we een uur om thuis te komen, te eten en weer op school te komen."
Als iedereen van brood is voorzien vraagt Elnathan, oudste van 5 jaar oud: ‘Mama, van wie houd je het meest?’ Het uur om te eten is kort, maar voor deze vraag wil ik tijd maken. Ik denk even na en zeg: ‘Ik houd van jullie allemaal evenveel, maar wel op een andere manier.’ Terwijl ik me bezin over het vervolg, komt de volgende vraag: ‘Waarom houd je van mij?’ Wow, wat een mooie kans om uit te spreken wat ik hen probeer te laten zien! ‘Van jou houd ik omdat je leuke woordgrapjes maakt, creatieve oplossingen hebt en je soms zomaar komt voor een knuffel’.
Elnathan is een denker en dus komt de volgende vraag: ‘Waarom houd je van Jesse?’ Beide broers schuwen de competitie niet, dus er moet even gemeten worden. ‘Jesse kan heerlijk buiten sjouwen en dan vol enthousiasme laten zien wat hij gemaakt heeft. En hij maakt me soms zomaar aan het lachen met zijn zelfverzonnen liedjes’. Uiteraard wil Elnathan ook weten waarom ik van Joël houd, want met zijn 10 maanden kan hij nog niet veel, aldus Elnathan. ‘Van Joël houd ik, omdat hij mijn zoon is’.
Geen vervolgvraag, maar stilte volgt. Een dikke denkrimpel verraadt dat Elnathan nog niet klaar is met dit onderwerp. En inderdaad. ‘Mama’, zegt hij ‘dat is misschien ook wel het belangrijkste hè? Dat je van ons houdt, zonder dat we daar iets voor hoeven doen’. Stilte van mijn kant volgt. Wat een mooie conclusie!
Niet veel later ben ik op mijn werk in gesprek met een jonge vrouw. Ze vertelt: ‘Ik kan niet van mezelf houden, ik mocht er niet zijn. Mijn moeder zei dat ook tegen me. Als ze boos was probeerde ik voor haar te zorgen, bang dat ze ook boos op mij zou worden.’ En zoals ze vroeger met haar moeder omging, gaat ze nu ook met andere mensen om. Nog steeds zet ze zichzelf aan de kant, omdat ze voelt: ik mag er niet zijn.
Wat er mis ging in de jeugd van deze jonge vrouw, kan niet ongedaan gemaakt worden. De sporen draagt ze met zich mee. Toch wil ik ook haar de boodschap geven dat zij geliefd is. Haar moeder kon haar dit niet geven, maar God de Vader houdt van haar. Wat andere mensen ons ook hebben aangedaan of tekort gedaan: God heeft ons bedacht, Hij heeft ons lief. En daar hoeven we niets voor te doen! Wat een voorrecht dat ik in een kliniek werk waar ik iets van die onvoorwaardelijke liefde mag laten zien.
Het uur bleek inderdaad te kort en we moesten haasten om op school te komen. En dus mopperde ik. Maar ach, ik besefte weer hoeveel liefde ik voor mijn jongens voelde en Elnathan wist dat mama wel mopperde, maar zielsveel van hem hield.
Mooi.
Herkenbaar, zowel omdat ik ook moeder ben en mijn kinderen dat heb proberen te geven, en omdat ik ook zo eentje ben die niet weet hoe dat voelt.
Dus er kan veel veranderen. Ben nog bezig.
Hoi Christina,
Heel misschien herinner je me nog van heel lang geleden uit de Fontein. Maakt ook niet uit. Ik heb 5 kinderen thuis ivm Corona. Mooi dat je dit met me deelt. Het gaat goed gelukkig, maar ik vind het wel echt intensief. Het is zoeken naar ontspanning onder zoveel inspanning. Ik probeer bij de dag te leven en vind het mooi dat jullie proberen de mensen een hart onder de riem te steken. Sterkte én wijsheid in alles! En dankjewel.. groet, Alice