De coronacrisis stelt ons in de ggz voor nieuwe uitdagingen. In deze blog vertelt Janet van Leeuwen, gz-psycholoog bij Eleos, over nieuwe ervaringen met online groepstherapie.
Door de coronacrisis moeten we in de ggz nog creatiever zijn dan normaal. Zo ook bij onze schematherapiegroep. Samen met mijn collega Douwe Visser heb ik onze groepssessies voortgezet via een online video-omgeving. Dat is even wennen, zowel voor de deelnemers als voor ons als behandelaren.
Er zijn allereerst de bekende videobelproblemen: het internet van een deelnemer hapert, mensen praten soms door elkaar heen. Dat kan erg storend zijn voor een groepssessie. Maar na de derde sessie merken we dat de meeste deelnemers gemakkelijk verbinding maken.
Hoewel, écht verbinding met elkaar maken is best moeilijk tijdens het videobellen. Dat vertelt bijvoorbeeld Hermen (27 jaar)*, een van de deelnemers: “Natuurlijk ben ik blij dat we op dit moment nog iets aangeboden krijgen en is het een voordeel dat ik geen reistijd heb. Maar ik merk dat ik het lastig vind dat ik niemand écht aan kan kijken. Je ziet de hele tijd allemaal mensen bewegen op het scherm en dat kan me best afleiden. In de gewone sessies vond ik het onderlinge contact beter en ik hoop dan ook dat we na deze crisis weer op de oude voet verder kunnen gaan. Ik merk dat de sessies wel helpen om meer inzicht te krijgen in de dingen waar ik tegenaan loop.”
Andere deelnemers voelen er wel wat voor om de online groepssessies ook na de coronacrisis voort te zetten: “Ik maak me wat minder druk over hoe ik eruit zie,” vertelt Esmee (34 jaar)*. “De afstand van het scherm en de beeldkwaliteit maken me minder onzeker. Ook inhoudelijk blijkt het best een goede manier om therapie vorm te geven: het vraagt om creativiteit en soms om het loslaten van protocollen. Dat past wel bij mij. Online therapie kan de gewone sessies niet vervangen, maar misschien wel een aanvulling zijn.”
Ook voor mij als therapeut is het wel even wennen. De vraag hoe je online schematherapie levendig kan houden gaf me afgelopen week spanning. Maar creativiteit maakt veel los: we maakten pakketjes voor de cliënten. Met balletjes voor de opwarmoefening. En felgekleurde vouwblaadjes waarmee we bijvoorbeeld een modus (zoals een straffende ouder) kunnen uitbeelden. En ook een knuffelkip; de knuffelberen waren helaas uitverkocht. Zo’n knuffel gebruiken we om de deelnemers te leren voor het kwetsbare kind te zorgen.
Soms geniet ik van de mooie dingen die tijdens een sessie gebeuren: een groepslid durfde het aan om een andere deelnemer te confronteren, deelnemers die de afgelopen week de knuffelkip erbij pakten als ze zich alleen voelden. Wat nog ingewikkeld aanvoelt is mensen aanspreken, bijvoorbeeld wanneer ze erg veel digitale ruimte innemen (of afleiding geven door veel te bewegen in en uit beeld). Wat doe je dan? Ga je confronteren met het risico dat iemand wegloopt? Je kunt er immers niet achteraan lopen, zoals bij een ‘gewone’ sessie. Tegelijkertijd is dat ook gewoon groepstherapie: benoemen, bespreken, begrenzen, risico’s nemen en verdragen.
Het mag duidelijk zijn: online groepstherapie is een uitdaging en voor mij niet het nieuwe ideaal. Maar ik ben wát blij dat we op deze manier met onze cliënten kunnen blijven werken aan herstel. De stapjes op de weg van herstel zijn wat kleiner dan we willen, maar elke stap is er een.
*Deze naam is verzonnen.
Waar kan ik me hiervoor aanmelden?
Groetjes,
Alex
Hoi Alex, als je al hulp krijgt bij Eleos kun je dit bespreken met je behandelaar of begeleider. Als je nog geen hulp bij Eleos krijgt, kun je terecht op http://www.eleos.nl/aanmelden.