Op het (dag)klinisch behandelcentrum 'de fontein' vinden allerlei soorten behandelingen plaats. We geven je graag een inkijkje in wat er allemaal op 'de fontein' gebeurt. Vandaag is Carla Hartman aan het woord. Ze is verpleegkundig mentor bij de Moodcamp, een behandeling voor gedragsactivatie. Ze vertelt hoe het is om de bijeenkomsten met naasten niet meer face-to-face te kunnen doen.
“Het is alweer de negende Moodcamp die is gestart deze week. De Moodcamp is een tweeweeks programma voor mensen die te kampen hebben met een ernstige depressie. Een belangrijk onderdeel van het programma is de samenwerking met naastbetrokkenen van de deelnemers. Daarvoor organiseren we vanavond een eerste naastenbijeenkomsten. Niet zoals gebruikelijk met elkaar in een ruimte, maar door videobellen via Zoom.
Als ik er aan denk, merk ik dat ik gespannen ben. Ik ben geen held met computers. We hebben even geoefend met de deelnemers maar dat verliep niet helemaal vlekkeloos. En hoe kunnen we echt verbinding met elkaar hebben, in gesprek met elkaar komen, wanneer we elkaar alleen maar zien op een klein schermpje? Ik ben bang dat communiceren via Zoom belemmert, misschien door mijn gehannes met de techniek, maar ook doordat het gesprek niet op gang komt.
De Moodcamp-deelnemers zitten verwachtingsvol voor het grote scherm. Hun naasten loggen één voor één in. Er wordt gezwaaid, ‘Ha mam! Gerda is er ook al!’ Moeder en Gerda reageren lachend en zwaaien vanuit hun eigen schermpje naar elkaar. ‘Hee pap, wat hangt daar achter je?’ Geeskes vader, dominee, laat tot hilariteit van de andere deelnemers, zijn nieuwe toga zien. Tot mijn verrassing haken de ouders, de vriend en twee vriendinnen van Anne ook aan. Gisteren vertelde ze me dat ze niet wist wie ze zou moeten uitnodigen en zag er het nut bovendien niet van in. Ik zag ook in mijn mailbox dat ze mijn uitnodiging had geweigerd. Ze is blijkbaar van gedachten veranderd, daar ben ik blij om!
Het programma loopt onverwacht gesmeerd, de presentatie wordt afgewisseld door korte filmpjes die we hebben opgenomen. Geeske, de jongste deelnemer, blijkt een geweldige technische hulp wanneer het geluid rond zingt of ik me moet ‘muten’ bij een filmpje. Ik ontspan een beetje en geniet van de interactie die ontstaat. Wat waardevol, dit gesprek. Er worden vragen gesteld en de antwoorden geven inzicht in de impact die depressie heeft. Op degene die het overkomt, maar ook op de naastbetrokkenen. Veel blijkt nog niet eerder verteld.
Hoe kom je nu vanuit de impasse weer in beweging? Hoe ga je verder nadat je je hebt teruggetrokken uit contacten en andere waardevolle activiteiten? Hoe ziet zingeving er dan uit? Daar hebben de deelnemers over nagedacht, ze hebben hun naasten er bij nodig. We praten in groepjes verder.
Nadat we de gezinnen hebben verdeeld in ‘breakoutrooms’ (wat leer ik veel!), haak ik aan bij Anne. Ik weet dat ze ervan overtuigd is dat haar situatie zo hopeloos is dat zingeving voor haar niet meer is weggelegd. Ze heeft veel moeite met vragen over wat ze belangrijk vindt in haar leven, wat ze graag weer zou willen oppakken. Ze is er te moe voor en heeft bovendien geen baan en geen inkomsten meer. Zolang ze geen zicht heeft op verandering hierin, heeft praten over waarden en activiteiten wat haar betreft geen zin. Ze is in tranen, verdrietig, boos. Haar vriend praat bemoedigend op haar in, dat deed hij al zo vaak, maar het komt niet binnen. Ik zie verslagen mensen liefdevol hun best doen bij een meisje dat bij de pakken neer is gaan zitten. Ik voel hun machteloosheid. Hoe kan ik haar helpen zien dat verandering komt met kleine stappen? Hoe kunnen haar naasten haar misschien ondersteunen? Hoe kunnen we die stappen zo inrichten dat ze er zelf zelf de verantwoordelijkheid voor draagt?
De dagen na de naastenbijeenkomst werken de deelnemers hard. Ik zie Annes weerstand bij het maken van de opdrachten en ik maak me zorgen om haar. Maar toch zie ik ook dat ze steeds meer betrokken is bij de groepsgesprekken. De laatste ochtend, op de dag van het ontslag, mogen we ‘oogsten’. Wat heeft de Moodcamp je opgeleverd? Wat neem je mee? Ik ben helemaal verbaasd wanneer ik Anne met een grote grijns hoor vertellen dat ze tot de ontdekking is gekomen dat ze toch echt zelf in beweging moet komen. Ze gaat toch maar weer haar broertje elke donderdag helpen met zijn huiswerk. Ze gaat hardlopen met haar vriendin. Het sporten tijdens de Moodcamp heeft haar namelijk goed gedaan. Mijn grijns is minstens net zo groot als die van haar.”
Super gaaf om te lezen. Zeker omdat ik zelf ook de moodcamp heb gevolgd.