Het ging met Eefke* (23) gewoon goed, totdat negatieve gedachten en somberheid langzaam de overhand kregen. Ze deelt vandaag hoe ze met een glimlach kon vertellen dat het goed ging, terwijl het van binnen een grote chaotische mist was. Het verhaal van Eefke is een verhaal van hoop, van vertrouwen op God, ondanks de mist die er in haar leven was.
‘Toen ik twintig jaar oud was, zat ik vol energie en was ik met van alles bezig. Druk met school, stage en nog een bijbaan ernaast. In mijn vrije tijd zag ik veel vriendinnen en ging ik naar koor en de jeugdvereniging van de kerk. Ik kon genieten van de gezelligheid om me heen en was maar weinig thuis. Ik wilde het voor iedereen goed doen en het iedereen naar de zin maken.
In de loop van 2018 nam de onzekerheid toe. Ik kreeg negatieve gedachten, zoals: ‘ik kan het niet, ik doe het niet goed, mensen vinden mij niet aardig’. Deze gedachten slopen er langzaam in. Dit ging samen met somberheid. Zoals er een dikke mist boven de weilanden kan hangen in de vroege ochtend, zo hing de somberheid over elke dag heen. De mist leek elke dag dichter te worden en de negatieve gedachten kregen de overhand. De dag die ik normaal vol energie begon werd mijn vijand. Er kwam niets meer uit mijn handen en ik kon alleen maar denken: ‘dit komt nooit meer goed’.
Het was tijd om aan de bel te trekken, ik merkte dat het zo niet langer meer ging. Via de huisarts kwam ik bij Eleos terecht. Toen ik begon met therapie werd het nog donkerder en leken de emoties nog heftiger te worden. Ik vond de sessies zo spannend en er kwamen zoveel gedachten en emoties vrij. Er was nu niet alleen een dichte mist maar het werd ook donker, zo donker dat ik geen hand meer voor ogen zag. Teveel medicijnen innemen, geen medicijnen innemen, niet meer naar school en stage, gedachten aan de dood; dat was aan de orde van de dag. Maar al die dingen brachten me geen licht en hielpen me helemaal niet. De mist trok niet weg, het bracht me helemaal niets.
Ondertussen was ik vaker niet dan wel op stage en vermeed ik andere activiteiten en vriendinnen. Met een glimlach op mijn gezicht vertelde ik iedereen dat het goed ging, maar van binnen was het een grote chaos en strijd. De Heere God leek in die tijd ver weg en ik kon alleen maar bidden: ‘Heere help en bewaar mij’.
Waar ik eerst dacht dat het nooit meer goed zou komen, werd het na verloop van een jaar beter. Het donker werd schemer en de mist werd minder dicht. Langzaam maar zeker werd de therapie minder spannend en kreeg ik meer grip op de negatieve gedachten en de extreme somberheid. Ik schrok van het gevoel dat ik bijna niet durfde te voelen: hoop. Hoop dat het misschien toch wel beter werd. Beetje bij beetje pakte ik mijn studie en stage weer op. Ik ging voorzichtig weer dingen ondernemen.
Nu ruim twee jaar later is de schemer overgegaan in licht. De dichte mist is weggetrokken en schittert zo nu en dan de zon met haar warme stralen door de blauwe lucht met wolken heen. Ik heb mijn studie afgerond en werk gevonden waar mijn hart ligt. Terugkijkend op die moeilijke periode, geniet ik van elke dag die God mij geeft. Op moeilijke momenten sluipen de negatieve gedachten en somberheid er nog weleens in. Maar met wat ik geleerd heb in therapie, de handvatten die ik heb gekregen, overheerst de dankbaarheid en kan ik alleen maar zachtjes in mijn hart zingen: ‘Mijn Vader, dank U wel dat U steeds bij mij bent, U al mijn gedachten en verlangens kent, dat U zo stil en rustig en begrijpend bent. Mijn Vader, dank U wel.’ ‘
*Eefke heet in werkelijkheid anders.
Laat een reactie achter
Wil je graag reageren op dit verhaal. Heb jij er iets aan gehad? Of wil je gewoon iets met ons delen? Laat dan een reactie achter.