Laatst mailde Jildou ons met een heel persoonlijk verhaal over waarom ze gelooft in herstel. In deze blog deelt ze haar geloof, de hoop die ze vasthoudt.
Toen ik gisteren voor het eerst het lied ‘Hoop in mij’ van Reyer hoorde, werd ik erg geraakt. Het voelde als een knipoog uit de hemel. Een teken van God dat ik niet alleen ben en de hoop niet op mag geven. Jezus is de levende hoop in mijn ziel, een onzichtbare kracht die mij telkens in leven houdt.
Waarom ik dat zeg? Dat Hij mij in leven houdt? Ik heb complexe problematiek die ervoor zorgt dat ik het leven vaak niet meer zie zitten. Dan wil ik de aarde verlaten of beter gezegd: delen van mij willen dat.
Door een onveilige jeugd en trauma’s in hulpverlening ben ik erg gefragmenteerd geraakt. Er is zeg maar een strijd tussen verschillende delen in mij. Vooral bij mijn geloofsbeleving levert deze fragmentatie strijd, twijfel en weerstand op. Er zijn delen in mij die de pijn, angst en eenzaamheid niet kunnen rijmen met een christelijke opvoeding. In een christelijke leefgemeenschap zijn dingen gebeurd die extra traumatiserend waren. Hoe kan ik dan nog vertrouwen op een liefdevolle God?
Toch ervaar ik vaak dat God niet loslaat wat Zijn hand begon. Hij draagt mij door het water, gaat voor mij door het vuur, is bij mij in de droge woestijn. Zonder Gods nabijheid zou ik hier niet meer zijn. Hij zorgt voor mij en mijn binnenwereld. Ik word gedragen door engelen.
Door Jezus’ Geest van waarheid leer ik verdrongen stukken onder ogen te zien. Dat is een zware weg. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn behandelaren. Ik ben dankbaar voor de hulp die ik bij Eleos krijg. De rust, het geduld dat er is om steeds weer aan te sluiten bij mijn situatie. Dat is zeker de afgelopen maanden door de coronacrisis extra ingewikkeld geweest. Toch heeft God mij kracht gegeven om door te gaan en gaf Hij onverwachte openingen in het verwerkingsproces.
Waarschijnlijk zal de gebrokenheid pas hersteld zijn in de hemel. Tot die tijd probeer ik hoop te houden, in verbinding met de Genezer in mij. Want midden in die wirwar die in mij zit, in al die verschillende delen van mij, daar woont de grote Ik ben en Ik zal er zijn.
Vanuit het lichte en liefdevolle Christusbewustzijn mag ik mijn duistere en angstige delen omarmen. Dat is elke dag weer een hele uitdaging. Toch hoop ik dat ik moed houd. Dat ik ooit oprecht de mensen die mij als jong meisje en als volwassen vrouw zo hebben gekwetst, kan vergeven. De mensen die mij zo hebben gekwetst dat ik de verbinding met mijzelf en het leven kwijt ben geraakt.
Gelukkig houdt God mij ook vast als ik Hem loslaat of vergeet. Dankzij de God die mij vasthoudt is er leven in mij. Ik mag samen met hulp van mijn behandelaren kleine stapjes zetten in het accepteren van wat er in mij gebeurt. Ik mag leren samenwerken met mijn binnenwereld. Zodat een leven binnen mijn mogelijkheden steeds dichterbij komt.
Wat ontzettend mooi verwoord. Het geef mij kracht om door te zetten.
Dag Jildou , wat een verhaal zeg . Zo mooi geschreven . Ik hoop en bid dat jij volledig kan herstellen van alles wat jij hebt meegemaakt . Heel veel sterkte en een lieve groet Hilda van Wichen . Je mag mij ook een mail sturen als je dat wilt