Afgelopen zondag zat ik in de kerk en zongen we een psalm die me raakte en terug deed denken aan de tijd dat ik er niet zo bijzat in de kerk als ik er nu zat, vol verwachting wat ik ging horen, ontspannen en zonder allerlei negatieve gedachten die door mijn hoofd heen zwermden. We zongen psalm 66 vers 6, en in het tweede gedeelte van dit vers staan deze woorden: “Ik zal, nu ik mag ademhalen, Na zoveel bange tegenspoed, Al mijn geloften U betalen, U , Die in nood mij hebt behoed”.
Wat was ik op dat moment dankbaar en wat ben ik nog dankbaar dat mijn leven er nu anders uitziet en dat de Heere God mij heeft gespaard zoals de psalm zingt, dat ik weer mag ademhalen doordat God mij heeft behoed in de nood en bange tegenspoed die er toen op dat moment was.
Maar vraag je je af, wat was er voor tegenspoed en waarom ben je daar nu zo dankbaar voor? Een goede vraag, ik ga hem zo goed mogelijk proberen te beantwoorden zodat je de emotie proeft en mijn dankbaarheid misschien begrijpt. Er was een periode in mijn leven die zo donker was, niet gewoon zwart maar diepdonkerzwart dat ik zelf niet meer wist hoe het verder moest en of ik verder wilde leven. De etiketten waren geplakt en de therapie en de medicijnen waren begonnen, een depressie en sociale angststoornis waren de labels die ik vanaf toen droeg. En ik droeg ze niet alleen, ik voelde ze in elke vezel van mijn lijf. Om een lang verhaal kort te houden, ik liep op dat moment geen stage meer, had verlening met mijn studie, vermeed sociale contacten en was een ster in het doen als of het goed ging, als ik het vak drama op school had moeten afronden was ik sowieso dik geslaagd, zonder moeite.
Mijn dag bestond uit op bed liggen, piekeren, me door alle negatieve gedachten heen worstelen en letterlijk overleven. Als ik aan God dacht dan voelde ik geen hoop of bemoediging maar kon ik alleen maar bidden, Heere help, Heere spaar. God leek zo mijlenver weg…En in die periode las ik wel uit de Bijbel omdat ik naar mijn idee er ook niet mee kon stoppen, maar het enige wat ik ongeveer las was psalm 88, een psalm die me toen aansprak omdat er boven staat: “Gebed in zware beproeving”. Een psalm waar de dichter al zijn ellende neerlegt en waar hij zich aan God wil vastklampen en alle nood en ellende voor de Heere neerlegt. En weet je waarom ik juist deze psalm las? Omdat het niet eindigt in een jubel of er een draai komt waar de dichter God ineens wel vindt en dan eindigt met lofwoorden. Op die inktzwarte momenten kón ik dat niet lezen, want ik had het idee, er komt nooit meer een einde aan deze donkere tijd. En de dichter van deze psalm leek mij als het ware aan te voelen en eindigde in een mineur en het paste precies bij mijn stemming.
Maar hoe kom je dan tot het moment dat je ontroert in de kerk zit en met een brok in je keel deze psalm meezingt zoals je het net beschreef vraag je je af. Nu denk je misschien, er komt vast een heel verhaal maar eigenlijk is er maar één antwoord, één zin, nee zelfs maar één woord…God! Want het was de Heere zelf die mij heeft gespaard, die de therapie deed aanslaan, die ervoor heeft gezorgd dat het diepdonkerzwart weer grijs werd en later zelfs lichtgrijs. Wit zal het misschien nooit worden maar dat hoeft ook niet, niets en niemand is perfect dan alleen Hij, die de Redder is in nood. De grote Bewaarder die mij dankbaar deed zijn terwijl ik een psalm zong en waar ik het met tranen in mijn ogen en een rare stem van de tranen kon zingen wat we na vers 6 zongen in vers 8:
”Komt, luistert toe, gij Godgezinden, Gij, die den HEER van harte vreest, Hoort, wat mij God deed ondervinden, Wat Hij gedaan heeft aan mijn geest. ‘k Sloeg heilbegerig ’t oog naar boven, Ik riep den HEER ootmoedig aan; Ik mocht met mond en hart Hem loven, Hem, Die alleen mij bij kon staan”.
Snap je nu mijn dankbaarheid? Die gun ik jouw ook, niet een beetje, maar van harte!
Wat en bemoedigend verhaal! God alleen de eer.
Mooi verteld
Ik zie er bij veel dingen herkenning in
Depressie en angststoornis (nóg) niet gediagnosticeerd, maar wel voelbaar
Dank je wel !
Graag wil ik iets delen uit mijn eigen leven. In 2003 ben ik psychotisch geweest. Ook een donkere tijd. Maar op het donkerste moment waarin ik niet meer wist hoe het verder moest, daalde de woorden van Psalm 105:3 in mijn binnenste.” Vraagt naar de HEERE en ZIJNER sterkte,…..enz….. wat een verwondering! Daarmee was er nog niets opgelost maar wel een stap in de goede richting. HIJ wist en weet van ons af. Dat geeft troost ook al is het nog zo donker. En na enkele keren weer in de put te hebben gezeten is het toch de Heere die elke keer weer kwam met Zijn Woord én de Psalmen…. Wat zijn we dan toch ook rijk gezegend dat we dit zo in ons bezit mogen hebben en rust en troost uit mogen putten. Dit zomaar even om te delen…… Grtn A.V.
Heel mooi deze blog. Ik sta op het punt om te beginnen met trauma therapie. Natuurlijk weet ik dat God bij mij is bij deze therapie. Ik ben bang om in het zwarte gat van het verleden te gaan. Ik weet alleen dat ik niet alleen dit gat in hoef te gaan en dat God bij me zal zijn iedere seconde. Ik heb door depressie vaker heel diep gezeten. Ik wist altijd dat Hij bij me was alleen was ik Hem soms uit het zicht verloren. Steeds weer heeft Hij mij niet alleen gelaten. Daar vertrouw ik nu ook op. Uiteindelijk zal Hij mij eens weer in het volle licht zetten.
Wat kunnen psalmen toch een bemoediging zijn.
Tijdens een zware depressie reed ik in de auto, terwijl de tranen over mijn wangen liepen. En zong een psalmvers.
“Als mij geen hulp of sterkte bleek,
Wanneer mijn geest in mij bezweek.
En overstelpt werd door ellend,
Hebt Gij, o Heer, mijn pad gekend”
Dit psalmvers kende ik helemaal niet, maar de Heere liet het me zingen. Thuis gekomen heb ik het opgezocht in mijn psalmboekje. Het bleek dat het psalm 142:2 is..
Zo zorgde en bemoedigde de Heere mij. Een blijk van Zijn trouw.
Wat bemoedigend en indrukwekkend!
Hij houdt vast als alles mij uit handen glipt: mijn zekerheden, ja zelfs de angsten die mij gevangen houden mag ik loslaten in het besef dat wat Hij doet goed is. Wel moet ik leren dat Hij het doet op Zijn wijze en tijd.