Onrecht en onbegrip blijven zich herhalen. Van mensen waar je veel van houdt.
Waarom?
Omdat je het aankan…?
Om dieper te genezen…?
Om de ander te helpen veranderen…?
Er komen géén woorden meer uit mijn mond…
Ik ben nooit alleen.
Ik leer ervan en zal er nóg sterker door worden.
Met mijn Heer, mijn Herder die mij troost en álles ziet.
Maar het doet zeer!
Ik neem mijn pen weer.
Ik mag hier zijn,
met mijn gevoelens van onbegrip en met mijn onrechtvaardigheidsgevoel.
Ik zie een wereld vól onrecht, wonden, gebrokenheid en misdaad.
Dát doet zeer.
Ik neem mijn pen weer.
Want de weegschaal is níet recht.
Het leunt aan één kant véél té ver naar beneden,
met ál zijn gewichten van pijn en verdriet.
De andere kant van de weegschaal lijkt bijna oké, om in de lucht te vliegen…
Maar het is voor een tijd,
De tijd dat Hij komt,
Dan wordt álles weer recht.
Zo is het. prachtig, mooi geschreven, en krachtig!