Vandaag is het feest. Nou ja feest, het is geen feest maar ik vier een feestje: ik heb een leuk setje uit mijn kast gehaald, haren geprobeerd mooi te doen (maar dat werd een gewone paardenstaart). Want een paardenstaart kan ook gewoon met een feestje, toch? De taart is gehaald. Een extra speciale taart, met foto's. En ik heb mezelf een cadeautje gegeven, een mooi nieuw boek. En vanavond eten we dus taart.
Vandaag vier ik een feestje omdat het de dag is dat ik twee jaar van therapie en een jaar van de medicatie af ben. Vandaag vier ik dankbaarheid in gebrokenheid. Want om iets te vieren is er altijd een herinnering aan iets wat je wilt vieren. En ik vier vandaag niet dat ik therapie heb gehad en dat ik medicijnen heb geslikt omdat het zo donker was in mijn leven. Maar ik vier, herdenk en dank vandaag omdat ik het nu zelf kan samen met God. Niet meer afhankelijk van allerlei mensen en medicijnen. Maar zijn wie ik geworden ben in de afgelopen twee jaar.
En of het nu helemaal gaat zoals ik wil? En of ik nu de hele week vrolijk rondhuppel en alles vanzelf gaat? Nee. Nee, echt niet. Het gaat soms helemaal niet hoe ik het voor ogen had, heb en hoe ik het graag zou willen. Want ja, ik blijf gevoelig op somberheid en op reacties van andere mensen die me onzeker kunnen maken. En gisterenavond was ik helemaal niet in een feeststemming. Want ik zag op tegen de rest van deze week. Omdat ik gisteren afscheid nam van twee lieve collega’s. Collega’s waar ik veel mee samen werkte die nu een ander plekje hebben gevonden. En ik vind het moeilijk om te wennen aan nieuwe collega’s. Dat kost me tranen en een naar gevoel. En nog steeds heb ik zo nu en dan een dag (vaker dan me lief is) dat ik het gewoon niet zie zitten. En dan zie ik het niet een klein beetje niet zitten, maar zit ik er écht door heen. Denk ik negatief, doe ik niks en ben ik alleen met mijn twijfels, angst en onzekerheid.
En het feest dat ik vandaag vier gaat ook niet vanzelf. Want ik wilde het perfecte, leukste jurkje aan vandaag. Maar die heb ik niet. Mooie haren op de foto werden het ook niet want dat lukt altijd behalve vandaag. Maar ik realiseerde me dat dat niet is wat ik wil, want dan ga ik het weer proberen mooier te maken dan het is. Wordt het geforceerd en nep. Want tussen het me leuk aankleden en taart eten door heb ik gewoon me kamer gesopt. En heb ik gelopen in de regen want die kaart moest echt op de post vandaag.
Maar weet je, is dat niet het leven? Ik denk dat dat, juist dát leven is. Want wie leeft er een leven waarin het altijd leuk, gezellig en een feestje is? Ik vertel toch niets nieuws dat we leven in gebrokenheid? En daarom is het juist zo mooi om de kleine stappen te vieren! Niet om daarmee te zeggen, kijk is wat ik voor stappen heb gezet. Maar te beseffen, dit is wat ik heb gekregen. Een stukje dankbaarheid in je eigen gebrokenheid. En daarom vier ik vandaag een feestje omdat ik dankbaar ben hoe het nu gaat. Méér dan dankbaar met de stappen die ik heb gemaakt omdat ik ze gekregen heb. Vandaag vier ik het leven!
Wil je ook een blog schrijven? Mail dan naar communicatie@eleos.nl
Hoi,fijn zeg nu zonder medicatie,ben je ook opgenomen geweest in de fontein?ik wel ben daar erg opgeknapt,wens je veel geluk.
Groetjes P.van den Berg.
Prachtig, zo is het. Mooi geschreven, dank jecwel!
Wat een prachtig en eerlijk verhaal… Ik denk dat je heel mooi verwoord hebt hoe herstel (als ik voor mezelf spreek) werkt: dat betekent niet dat alles fantastisch is of wordt, wél dat je weet hoe je om kunt gaan met de moeilijke dingen je leven.
Hoi, wat knap zeg! Daar mag je zeker heel Trots op zijn, ik ben zelf ook bezig met het afbouwen van de medicijnen.. voor 1 doel, ik weet wat je doorstaat dat het echt niet makkelijk is om dit zomaar ineens eventjes te doen, daar komt heel veel bij kijken.. je leert anders met je gevoelens je gedachtens om te gaan en soms net wat je zelf beschrijft heb je er idd donkere dagen tussen zitten, zelfs met het afbouwen van de medicijnen lijkt alles misschien wel 10x zo erg, aan het einde kun je wel zeggen, ik heb het mooi gefikst! Ik mag Trots op mezelf zijn en Trots zijn op mijn dierenbaren die mij gesteund hebben die er voor mij waren.. ik hoop dat dat kleine feestje jouw nog heel veel nieuwe kleine feestjes mag bezorgen in jouw leven en het hoeft zeker niet altijd perfect maar de kleine dingen in het leven maken het verschil… Succes, sterkte en heel veel wijsheid gewenst in jouw toekomst.
Wat een mooi eerlijk en open verhaal.. en goed plan zeg… zo’n feestje. Wens je nog vele redenen tot feestjes toe en Gods zegen en vrede. Hij is er ALTIJD bij.
wat een mooie blog, ik heb het met plezier gelezen,
en elke dag kan gewoon niet perfect zijn! maar dat hoeft ook niet!
elke dag is door God gegeven, en daar zijn we afhankelijk van!
ik ben nog wel in behandeling in eleos, maar over een paar maanden hoop ik er samen met behandelaar ook een punt achter te zetten!