Ik had twee keer per week therapie bij Eleos voor 1,5 jaar. Na, voor mijn gevoel, eindelijk te kunnen praten over alles wat mij was overkomen kreeg ik te horen van mijn behandelaar en later van mijn regiebehandelaar, dat ik uit behandeld was. Ik kon haast niet geloven dat dit gezegd werd tegen mij. Ik bleef met een soort van kater achter. Voor mijn gevoel was ik nog maar net begonnen.
Het moeten ondergaan van innerlijke worstelingen en het doorbreken van patronen, was het voor mijn gevoel gewoon niet af! De bubbel waarin ik mij begaf moest opeens weer openspringen, alsof er niet iets was gebeurt. Terwijl er nog zoveel onzekerheden in mij waren. Nog zoveel vragen, gevoelens onduidelijkheid waren en niet begreep waar dit allemaal vandaan kwamen. Voor mijn gevoel was het proces pas begonnen.
Het is mooi dat ik beter onder woorden kon brengen wat ik voelde, maar het feit was nog steeds dat ik mij gebroken voelde en nog niet heel of een mijzelf was. Hoe moest dat dan verder? Waren mijn eerste vragen. Het vertrouwen van de therapeute ‘dat ik het wel zal kunnen en het goed met mij zou komen’, klonken voor hun vertrouwelijk. Maar voor mij was het alsof ik een stap moest nemen in een dichte mist en ik had totaal geen zicht op wat er voor mij lag. Laat staan perspectief met hoe ik met ‘mijn nieuwe ik’ moest verder gaan.
Er werd uiteindelijk gesproken over een herstelgroep. Mooi is dat, zitten allemaal mensen die alleen maar praten over hun problemen. Dat was eigenlijk mijn eerste gedachten. Na drie maanden na therapie te hebben afgerond, deed ik mijn eerste poging om te starten bij de herstelgroep. Ik kwam toen tot de ontdekking dat ik daar nog helemaal niet klaar voor was. Ik was nog zo bezig met wie ben ik? Welke bubbel stap ik nu weer binnen. Gaat dit wel werken voor mij? Ik merkte dat ik nog niet voldoende herstelt was van de therapieën en nog teveel op overleven stond. Een half jaar later deed opnieuw een poging.
Welke verwachting had ik? Eigenlijk geen. Hoe kunnen mensen met mentale gezondheid elkaar helpen dan? Een beetje cynisch was ik toen we voor het eerst bij elkaar kwamen. Ik merkte wel dat ik minder op overleven stond. De eerste hoofdstukken met hun vragen: waar sta ik? Wat wil ik ontdekken of ontwikkelen? Welke patronen die ik aan het veranderen ben, hoe kan ik deze sterker maken? Maar dan ook nog steeds die onzekerheden voelen. Ik kwam tot de ontdekking in de herstelgroep dat een zin, bepaalde ervaringen of worstelingen direct werden begrepen door de mensen in de herstelgroep. Ik was niet de enige die worstelde met onzekerheid na een depressie. Ik was ook niet de enige die schrok als het toch weer even niet helemaal lekker ging.
In de weken die volgde kwam ik tot de ontdekking dat een ieder van ons stappen aan het maken zijn. Niet voorgekauwd door een behandelaar of moeten voldoen aan…. Zelf of in de groep ontdekken waar je sta en waar kunnen we groeien? Wat mogen we nog ontdekken? Hoe kan ik daarbij ondersteunen? Hoe laat ik toe dat de leden van de groep mij kunnen helpen?
Wat superfijn is dat een ieder in de herstelgroep zijn of haar achtergrond heeft, maar we hoeven maar een paar woorden te zeggen en het wordt begrepen. Er zijn niet zoveel woorden voor nodig. Wanneer het een dagje minder goed gaat hoe kunnen wij in zo’n mindere periode aan onszelf vertellen ‘het is maar een dag of een moment’. De overwinning(en) die sommige daardoor maken of stappen durven te maken worden in die groep met elkaar gevierd doordat we het delen. Door te delen kunnen we vermenigvuldigen dat onze zwakte ook krachten kunnen zijn of worden. Elkaar bemoedigen en soms met elkaar denken wat wel mogelijk zou kunnen zijn om stappen te maken/nemen.
Wat mij betreft mogen de behandelaars en regiebehandelaars gaan inzien dat de herstelgroep echt een onderdeel zou moeten worden om weer langzaam maar zeker terug te kunnen keren in het leven. Het zou een stap moeten worden dat iemand nog sterker zal gaan worden in herstel. Het boek is makkelijk in gebruik. Een moment om stil te staan bij: Waar sta ik? Ondanks wat ik heb meegemaakt dat dit niet noodzakelijk iets slecht is, maar het kan worden omgezet in mijn kracht. Het zou goed zijn om iedereen deze herstelgroep aan te bieden, met het oog om te leren om te gaan met de ‘nieuwe persoon’ die ik/je aan het worden bent.
Hellen Spijkerman-Bouman
Meer weten over herstelgroepen bij Eleos? Klik hier.
Super dat je je ervaring met een herstelgroep deelt!