Alle hulpverleners proberen goede zorg te verlenen. Maar ik vraag me wel eens af: zien ze de cliënt echt? Zien ze de worstelingen met ziekte, met onbegrip, met God, met het leven? Kijken ze achter hun muren, barricades en diagnoses en zien ze de mens daarachter? Dat is belangrijk!

Ik heb in de 14 jaar dat ik zelf cliënt was bij de ggz veel ervaring opgedaan. Ik kreeg begrip en steun van de hulpverleners. Ik ervoer dat er echt geluisterd werd! Dat ze achter de muur keken die ik optrok en mijn pijn en verdriet zagen. Het was fijn dat er iemand bij me op de bodem van de put kwam zitten en samen met mij keek hoe we de eerste trede van de ladder omhoog konden bereiken. Ik voelde me gezien en gehoord. En uiteindelijk kwam er door goede therapie een weg naar herstel.

Maar er zijn ook andere vragen belangrijk voor hulpverleners: Doe je het samen met de cliënt? Of is de cliënt een pion die op het schaakbord die heen en weer wordt geschoven omdat je denkt dat dit of dat beter helpt. Ben je blij met de kleine stappen van herstel die je opmerkt?

Zelf heb ik als cliënt ook wel ervaren dat er onbegrip was, of dat er aannames werden gedaan waardoor een goed gesprek niet mogelijk was. Bijvoorbeeld over het geloof. Dan vroeg de psychiater: “Waarom ga je nog naar de kerk? Je hoeft toch niet nóg steeds te doen wat je ouders ook deden.” Wat moest ik daar nu op zeggen? Ik wilde mijn geloof helemaal niet opgeven, waarom begon ze daarover? Ik had juist steun aan het geloof. Dat probeerde ik aan te geven, maar hiervoor had ze geen aandacht. (Dit was overigens niet bij Eleos!)

Met mijn ervaringen wil ik bijdragen aan het welzijn van de mensen die nu bij Eleos in zorg zijn. Daarvoor zet ik me met veel enthousiasme in.