´Als iemand pest, is ´ie vaak zelf gepest!´. Onze cliënt roept dit door de huiskamer, als we een groepsgesprek proberen te hebben met elkaar naar aanleiding van een aantal niet bepaald sfeerverhogende gebeurtenissen op de groep. Ik beaam dat ze gelijk heeft; vaak heeft iemand zelf ook pesterijen meegemaakt en is het een logisch verdedigingsmechanisme om dan zelf de touwtjes in handen te nemen en van slachtoffer, dader te worden. Dat onze cliënt dit weet en zegt, raakt me. Het is vast tegen haar gezegd op een moment dat ze zelf gepest werd.
Hoe je het ook wendt of keert, elke groep heeft buitenbeentjes. De samenleving is niet mals voor degene die net even anders dan gemiddeld is. Mensen met een beperking en hun naasten ervaren dat vaak duidelijk: aangestaard worden, niet mee mogen doen, opmerkingen incasseren die pijn doen…. Ondanks dat die persoonlijke ervaringen een motivatie kunnen zijn om ieder in zijn waarde te laten, ontkom je er dus niet aan dat pesterijen ook voorkomen op de groepen van wonen en dagbesteding binnen onze instelling.
Aan de begeleiding de schone taak om samen met cliënten een weg te vinden uit het kwetsen en buitensluiten. Al pratend proberen we respect en begrip voor elkaar wakker te roepen. Hierbij is voortdurend herhalen en spiegelen een belangrijk hulpmiddel.
Pesten beschadigt mensen. Wie ooit zelf gepest is, zal dat beamen. Des te meer reden om er alert op te zijn en nooit de andere kant op te kijken als het in jouw omgeving gebeurt.
Onze cliënt heeft haar veerkracht gelukkig behouden. Als er iemand tijdens het gesprek in tranen uitbarst, is zij het die opstaat en naar diegene toeloopt om te troosten. Wat een ander ervan denkt, is even niet belangrijk. Ze reageert spontaan en vanuit haar hart. Als je zelf gepest bent, kun je gelukkig ook andere keuzes maken.
Wia Marinus-Zijlstra
Laat een reactie achter
Wil je graag reageren op dit verhaal. Heb jij er iets aan gehad? Of wil je gewoon iets met ons delen? Laat dan een reactie achter.